Stożek rogówki to najczęstsze pierwotne zwyrodnienie rogówki dotykające głównie ludzi młodych. Prowadzi do zmniejszenia jej grubości w obszarze centralnym lub paracentralnym oraz związanego z tym pogorszenia ostrości widzenia. Podjęte leczenie uwarunkowane jest stadium klinicznym i ciężkością przebiegu choroby, w ocenie którego pomocna jest klasyfikacja kliniczna stożka rogówki oparta o skalę Amslera i Krumeicha. Główny cel leczniczy w przypadku pacjentów ze stożkiem rogówki to osiągnięcie możliwie najlepszej skorygowanej ostrości wzroku oraz zatrzymanie progresji choroby.
Do skorygowania nieregularnego astygmatyzmu w przypadku niewystarczającej korekcji okularowej stosowane są twarde lub hybrydowe soczewki kontaktowe. Wśród metod chirurgicznych na uwagę zasługuje zabieg wszczepienia pierścieni rogówkowych mający na celu korektę niskiej krótkowzroczności poprzez spłaszczenie centralnej części rogówki.Jedną z najczęściej stosowanych obecnie metod leczenia w przypadku stożka rogówki jest zabieg sieciowania włókien kolagenowych rogówki (cross linking − CXL) z zastosowaniem ryboflawiny aktywowanej promieniowaniem ultrafioletowym – UVA. Wytwarzają się wówczas dodatkowe włókna interfibrylarne w kolagenie istoty właściwej rogówki. W efekcie dochodzi do spowolnienia narastania astygmatyzmu nieregularnego i tym samym zmniejszenia prawdopodobieństwa progresji stożka rogówki. Zaawansowane przypadki najczęściej wymagają wdrożenia leczenia chirurgicznego w postaci głębokiego przeszczepu przedniego rogówki lub przeszczepu drążącego.
Poniższa praca stanowi przegląd nowoczesnych metod, dostępnych w terapii zaawansowanego stożka rogówki, oparty o analizę literatury z baz MEDLINE i Cochrane.
